Blogia
Viure és un plaer (o no)

Dedicado a un amigo

Para S.

Leí el comentario y empecé a recordar, la verdad es que le hecho mucho de menos, y la gran verdad es que siempre le he necesitado mucho. S. es esa parte de mí que por lo que sea, cuando nací, no nació conmigo, pero cuando nos cruzamos en el camino, me di cuenta que era ese trocito que me faltaba para ser yo de verdad. Los 2 lo sabemos, y puedo decirlo con toda la seguridad del mundo, que siempre formaremos ese gran equipo, que aun nadie ha podido superar. Quiero elegir ahora el mejor momento que tuvimos, y no soy capaz de elegir, creo que lo que recuerdo con más cariño es a su madre, no me aguantaba, y no puedo dejar de escribir sin una sonrisa en los labios aquel memorable día, en casa de mis padres, mirando aquella peli, que soy incapaz de recordar el título, y cuando llegaba la última escena, la más dramática, mi abuela se paraba en el medio de la tele y le preguntaba si había merendado. Me acuerdo cuando estuvimos escribiendo para un periódico local, y nos enviaron a Barcelona para escribir referente a no sé qué conferencia. De repente yo estaba aguantando el micrófono que hacía la entrevista a no sé qué político y los ojos de S. eran 2 platos de esos grandes que te ponen en el restaurante. Dios, que agradecería poder volver aunque fuera sólo cinco minutos a aquella época.

Para X.

Con él he aprendido cual es el verdadero significado de la palabra AMISTAD. Tengo muchos momentos buenos y malos al lado de X. y gracias a todos ellos he descubierto qué es eterno. Sigo riendo, y es gracias a todos esos momentos que me ha brindado la vida. Ahora mismo estoy viendo ese día memorable en el Poadó, creo que en mi vida me he vuelto a reir de esa manera. O el día de los castillos de cartas. Me he sentido tan alagada cada vez que alguien nos ha preguntado si éramos hermanos.

Para I.

Me es imposible poder escribir para él. Es un sentimiento simplemente GRANDE. Casi, casi no cabe en mí, y por eso, casi, casi he estado a punto de ahogarlo muchas veces, y lo siento. A día de hoy he mejorado en el arte de querer, me falta mucho para poder conseguir que sea realmente feliz, pero gracias a eso he mejorado en conseguir ser feliz yo. Suena un poco raro, pero yo sé lo que me digo, y si ahora me tiraran las cartas de los chakras el resultado sería muy diferente.

Este ha sido un buen año, y estoy convencida que el que viene va a ser mejor. 2005 suma 7 y ése es un gran número.

3 comentarios

Paco -

Y YO QUÉ, EIN?
Y YO QUÉ?...

:P

Xavi -

Xavi:
Benvolguda amiga Nayu, no em donis la culpa a mi de l'amistat que ens uneix, només puc assumir el 50%, l'altre 50 veigues com el reparteixes entre tu i I. Tots aprenem de tots i l'important és que el fet de ser amics ens ha portat com tu deies a riure, plorar, sentir, etc..., unes vegades amb més intensitat i d'altres amb menys, però sempre units per i para tot. La vostra felicitat és la meva. Ni tan sols recordo com hem arribat on hem arribat després de com et tractava de petita, però suposo que la meva consciència em deia que et devia algo i cada cop estic més segur de que és l'amistat ETERNA. M'agrada que facis referència a dos grans moments i a sobre dels més divertits que hem passat junts i mentre el pobre I. fent la mili, també t'agraeixo que t'hagis saltat els condicionants sobretot el dia dels castells de cartes al Bodegon, però no tenim que oblidar els mals moments, almenys jo no estic disposat perquè la formula de l'Ariel també va marca la meva vida, jejejejeje.
Crec que molts cops no podem negar les evidències i per això podem assegurar amb tota certesa que no som germans de consanguinitat directa, però molts de cops el que importa és el sentiment, així que no importa que ens ho tornin a preguntar mai, perquè tu saps que sempre seràs la germana petita que la familia no m'ha donat.

PD:Els bons amics són com els estels, no sempre es veuen, però sempre hi són.

Sergi -

Cari, que emocionante lo que has escrito. Puestos a recordar me viene esa noche que regresaba a altas horas del Tutu por una solitaria avinguda de la Ràpita. De repente escuché unos tacones que se aproximaban más y más. No sé si habría fumado pero me giñe absolutamente. Que psicosis cuando a la altura de la gasolinera ya me habían alcanzado, me giré y… Eras tú, ¡perra! ¡Que susto! Nadie más que tú en esa solitaria calle. Así es como nos recuerdo: solos en medio de la nada. Como cuando ese sábado que echaron Drácula a la Lira (que gran evento, ¡y yo estuve allí!) y salí extasiado para encontrarme, oh, con posiblemente la única otra persona que había ido sola al cine: tú. Nos vimos y nos cogimos fuerte para no soltarnos, pensando: “He encontrado vida! He encontrado vida en este pueblo!”. Ese fue el exacto momento (creo) en que decidimos hacer piña e iniciar una larga serie de fechorías. Fue mi movida madrileña, sacando marcha de donde hay muermo. Después llegó Ivan y ya no era lo mismo, por que esa simbiosis exacta solo se daba en condiciones atmosféricas adversas, y entonces tu ya volvías a estar extasiada (¡que suerte chica!). Cuando me piré a Barna te eché mogollón de menos. No te lo he dicho nunca pero en las partys me alejaba mentalmente y pensaba: “Ojala Patri estuviera aquí, como decirle que la echo de menos?!”. Después con el tiempo otros cómplices a mi llenaron ese vacío. Pero nunca volví a sentir el vértigo de nuestra unión conjunta. Hoy de nuevo la he vuelto a percibir, pero no igual, es más madura e incluso más simpática. Creo que cada año somos mejor. Lo noto por que cada vez me atormento menos, me cuido más y soy un poquito más sincero. Y creo que es un momento precioso para compartir la amistad. Aunque estamos a 200 Km, chica, ¡con lo que nos gusta soñar!
¡Besazo!